مدح و ولادت امام مجتبی علیه‌السلام
امـشـب ای مـاه الـهـی آفـتـاب آورده ای اخـتـر تـابان ز برج بوتـراب آورده ای گـلـبن سبـز ولایـت را گـلاب آورده ای یا که از بـحـر نـبـوّت دُرّ ناب آورده ای شادی و وجد و سرور بی حساب آورده ای پای تــا سر احـمد ختمی مآب آورده ای کوثر طاها دلـت روشن تبارک زاده ای این مبـارک مـاه را ماه مبارک زاده ای ملک هستی غرق در انوار پا تا سرشده جلوه گر در ماه حقّ ماهی خدا منظرشده روشن ازخورشیدحُسنش چشم پیغمبر شده پای تاسرغرق شادی و شعف حیدرشده بر همــه معلــوم سـرّ سورۀ کوثر شـده یامـحـمّد، یا محـمّد دخـتـرت مـادر شده عزّت و مـجـد و جلال کبریایی را ببین در گل روی حَسن حُسن خدایی را ببین می توان دیدن جمال غیب رادر این جمال می توان خواندن چوذات بی مثالش بی مثال صاحبان عقل مات این جمال واین جلال عارفان دهر محو این صفات و این کمال کبریا وجه وعلی آیین و احمد خطّ و خال کرده بیت وحی را یکباره غرق شور وحال گاه حیدر داردش چون کعبۀ جان در بغل گه محـمّد گـیردش مانند قـرآن در بغـل حُسن ها برگرد شمع عارضش پروانه ای خُـلـدها از بوستـان طلـعـتش ریحانه ای حلم ها در پیش حلم حضرتش افسانه ای قـدسیـان در آستـان قــدس او بیگـانه ای اختران هریک به بحر رحمتش دُردانه ای آسمــان از کـوثـر احسان او پیمــانه ای ماه کنعان ولایت یـوسف زهـراست این اوّلین فرزند حـیدر دوّمین مولاست این دامن ماه صیــام امشـب دهد بوی حسن آسمان ها سجـده آوردنـد در کوی حـسن مهر،خود را کرده گم در پرتو روی حسن ماه،زیبایی گرفت ازحسن دلجوی حسن سورۀ و اللّیل،خود را بسته بر موی حسن آیـۀ والــشّـمس، گـردیـده ثنـاگوی حـسن ابر لطف و رحمتش بر خلق بارد بیشتر آنچه خوبان سر به دارند او بدارد بیـشتر این کریم اهلبیت این مظهرلطف خداست این امام دوّم این اوّل عزیز مصطفاست این فروغ سوّم این چارم نفر زاهل کساست این گرامی وارث صبرعلیّ مرتضاست این به صلحش فُلک سرگردان دین را ناخداست این صراط الله اعظم این امام مجتباست هم سپهری ها زعـیم اهلبیتش خوانده اند هم زمینی ها کـریم اهلبـیـتش خوانده اند روح اهل خلدو ریحان بهشت است این پسر بلکه طاووس گلستان بهشت است این پسر سرو خوشرفتار بستان بهشت است این پسر جان آل الله وجانان بهشت است این پسر آفتاب صبح ایوان بهشت است این پسر سیّد جمع جوانان بـهشت است این پسر ای تمام شـیعـیان این است مـولای شما ای جـوانان بهشت این است آقـای شـما سرّ دشمن بر ملا گـردیـد با صبر حسن جاودان دین خدا گردیــد با صـبر حسن حق ز باطل تا جدا گردید با صبر حسن هستی دشمن فـنا گردیـد بـا صبـر حسن نهضت عترت به پا گردید باصبر حسن کربلا کرب و بلا گردید با صـبر حسن دین اسیر انزوا می شد اگرصلحش نبود دست دشمن باز وا می شداگر صلحش نبود ای خط وخالت همه آیت درآیت یاحسن ای سپهر وحی را شمس ولایت یا حسن ای کلامت خَلق را نـور هدایت یا حسن ای خروشان بحر موّاج عنایت یا حسن ای یــمِ جود، ای کریم بی نهایت یا حسن ای جهانت جمله در ظّل حمایت یاحسن یا بن زهرا من نمی گویم ثنا گوی توأم تو کـریم عـالـمی من سائـل کـوی تـوأم سینه های سوخته شمــع شب تـار توأند طایران عرش صبح و شــام زوّار توأند عرشیان در عرش اعلا هم گرفتار توأند آسمان ها غـرق در دریای انـوار تــوأند ماه رویان ذرّه ای از مِهر رخسار توأند شهریاران بـرده های کوی و بازار توأند مهر توهم بحر ماهم فلک ماهم نوح ماست تربت بی زائرت بیت الحرام روح ماست تو ز وصف عرشیان و فرشیان بالاتری نو نبی راجان شیرین تو خدا را مظهری تـو کـتـاب الله روی سـیـنۀ پــیغـمــبـری تــو عـلیّ مرتضــایی تــو بتول اطهری تو امام مجتبی چشم و چــراغ حیــدری تو کریم عترتی تو دست لطــف داوری جودسائل؛عفومرهون و کرم مهمان توست چشم میثم در دو دنیا بر تو واحسان توست |